Co 3 zdania

"Już niemal całkowicie uspokojona miała się wziąć za codzienne obowiązki, gdy nagle coś przemknęło za oknem po skosie w dół. "Jabłko spadło z drzewa?" - Pierwsza myśl nie była zbyt mądra i Genia prawie od razu zdała sobie z tego sprawę - "Nie... Tam chyba ktoś jest! O mój Boże, a jeśli on się potknął o grabie?!""

Przepraszam, sama już nie wiem czy to są dwa zdania czy cztery XD To chyba dlatego, że tak późno piszę...

"Dziewczyna odwróciła się na pięcie i doskoczyła do okna. Wychyliła się mocno, próbując dostrzec coś w ciemności nocy. Wtem powietrze rozdarł dziwny, ogłuszjacy dźwięk, który sprawił, że złapała sie za uszy i skuliła pod parapetem."

"Odruchowo zamknęła oczy. Nie otworzyła ich nawet, kiedy dźwięk ucichł - nagła cisza brzęczała w jej uszach. Nie mogła jednak nie usłyszeć głośnego skrzypnięcia otwieranego okna."

"W oknie stanęła postać w cienistym, postrzępionym płaszczu. Osoba ta była niewątpliwie młodym mężczyzną średniego wzrostu. Twarz skryta była w cieniu rzucanym przez kaptur (spod którego wystawały kosmyki białych włosów), widać było jednak błyszczące, niesamowicie niebieskie oczy..."

"Dziewczyna popatrzyła lękliwie na przybysza spod przymrużonych powiek.
-Cze... Czego chcesz? - wyjąkała zdjęta strachem. W odpowiedzi nieznajomy tylko uśmiechnął się drapieżnie i zeskoczył z framugi okna"

Sorry, że dawno nie pisałam... xD

"Po chwili dziewczyna zorientowała się, że to co wzięła za drapieżność było tylko chwilowym grymasem - grymasem bólu... "Pomóż... mi... - Usłyszała głos lżejszy od tchnienia wiatru - Umieram... Nie powinienem... umrzeć... Jestem Strażnikiem... Idź... za moim... cieniem...""

"Mężczyzna upadł na ziemię, tuż przed skuloną dziewczyną. Genia wydała stłumiony okrzyk i poderwała się na nogi. Natychmiast pryz niej pojawił się Kostek, który warknął cicho i wbił wzrok w wyraźnie rannego - na płaszczu widniały ślady krwi - przybysza."

"Kiedy chciała mu pomóc, jej ręce swobodnie przepłynęły przez półmaterialne ciało. "Idź za moim cieniem" - przypomniała sobie. "Więc gdzie jesteś?" - spytała bezradnie."

"Niedaleko... tam, gdzie księżyc oświetla ogon węża... - dziewczyna usłyszała ciche, tajemnicze słowa w umyśle, kiedy z rezygnacją usiadła na ziemi. Drgnęła gwałtownie i rozejrzała się z przestrachem. W końcu utkwiła wzrok w nieznajomym i zaczęła sie zastanawiać nad zagadkową wskazówką bezcielesnego głosu... "

"Po chwili mężczyzna zniknął, rozpływając się w powietrzu. Gienia zamyśliła się "Gdzie księżyc oświetla ogon węża...". Wywnioskowała z tego, iż musi zaczekać do nocy."

Orine, a żeś wymyśliła ;P co tu teraz pisać? xD

"Zrezygnowana usiadła na łóżku. Nagle na ziemi zaczęła pojawiać się mała srebrna wstęga, zupełnie, jakby ją ktoś rysował. Nie minęło pół minuty, a srebrny szlaczek przybrał kształt węża, który - jakby ta noc nie była zbyt rozrywkowa - poruszył się i wskazał ogonem na okno. Genia spojrzała we wskazanym kierunku"

"Wyjrzała przez nie i otworzyła szeroko oczy - jak mogła nie skojarzyć tej wskazówki! Zmarszczyła brwi ze swej ignorancji i prychnęła rozdrażniona. 'Ogon węża' to skała nad leżącym nieopodal jeziorem, która kształtem przypominała właśnie zwiniętego gada, a księżyc, będący w tej chwili w pełni, wyraźnie go oświetlał!"

Heh, i jak wyszło? xD To właśnie miałam na myśli, Blauni! ;P
A Isaribi, to widmo juz zniknęło, więc Genia nie mogła zobaczyć jego przekształcenia w węża... ;] Ale tam. ;P

Wysłany: Sob 20:19, 01 Mar 2008

"Genia, nie namyślając się długo, zarzuciła na ramiona chustę i wybiegła z domu. Od razu skierowała się ku leśnej ścieżce, która prowadziła nad jezioro. Kostek biegł za nią."

Hm, nie doczytałam. Może zedytuję, żeby sie zgadzało... No, nieważne. Całkiem sie pogubiłam Wink

.

Wysłany: Nie 21:00, 02 Mar 2008

"Biegnąc zauważyła, że na szczycie coś się znajduje, jednak gdy tylko próbowała skupić na tym wzrok - obraz znikał. Im była bliżej, tym bardziej była pewna, ze na szczycie jest wieża - niezbyt wysoka, ale potężna. "To tam jest ten, któremu muszę pomóc" - pomyślała przestraszona"

Wysłany: Pon 14:20, 03 Mar 2008

"Dziewczyna przełknęła głośno ślinę i pogłaskała psa po głowie. Nagle wielki poryw wiatru owiał ją całą - ciaśniej otuliła się chustą, gdyż zimno przeniknęło ją do kości.
Spojrzała na wieżę i ruszyła ku niej pewnym krokiem, zdecydowana pomóc nieznajomemu."'